After the Show : นึกถึงความฝันวัยเด็ก

ปั่นงานตัวเอง นั่ง ๆ นอน ๆ ฟังทุกคนรีไปแบบอิ่ม ๆ เพลิน ๆ แชร์เก็บไว้ฟังบ้างอะไรบ้าง

อยู่ ๆ ก็คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

ความฝันวัยเด็กเกี่ยวกับดนตรีอะแหละ

ตอนนั้นคือแฮปปี้กับการฟังดนตรีคลาสสิคมากนะ เวลามีโอกาสได้ฟัง ได้ดู ได้ร่วมคอนเสิร์ตต่าง ๆ ไม่ว่าจะเครื่องอะไรเพลงแบบไหนก็เหอะ สนุกที่ได้คลุกคลีอยู่กับคนเล่นดนตรี คุยภาษาดนตรีรู้เรื่อง แบ่งปันเพลงกัน ตอนนี้ซ้อมอะไรอยู่ เพลงนั้นยากมากเลยไหม อันนี้สนุกหรือเปล่า ชอบคอมโพสเซอร์คนไหน แกได้ฟังคนนี้เล่นหรือยัง ฯลฯ

เรายังไม่ได้ถูกฝังมายเซ็ทแบบเด็กสายประกวดที่ท็อคซิคแบบทุกอย่างต้องดีที่สุด ต้องโน่นต้องนี่ที่สุด

โชว์ของเราต้องแบบปั๊วสุด ดีงามสุดในปฐพี

ไม่ได้พะวงว่าเทคนิคตรงนั้นจะพลาด จะโดนเพื่อนในวงการมองว่าได้แค่นี้เองหรอ

ไม่ได้ถล่มความคาดหวังว่ามันต้องเลิศ มันต้องสมบูรณ์แบบ

ไม่ได้แวลูคุณค่าของชีวิตตัวเองจากความสามารถในการสร้างงาน

ตอนนั้นเราแค่สนุกที่ได้ทำ สนุกจริง ๆ

แค่มีความสุขที่ได้อยู่กับดนตรี...เท่านั้นเลยเว่ยแก

พอมีโอกาสได้ลงมือทำรีไซทอลของตัวเองแบบเป็นจริงเป็นจัง

ได้อยู่ในบรรยากาศที่ทุกคนรอบตัวในสถาบันเดียวกันต้องทำงาน ต้องส่งงานเหมือนกัน

เผชิญสภาวะหมดไฟไปหลายแมทช์ สัดส่วนช่วงมีแรงบันดาลใจกับช่วงเฉาคือหนักกว่า 90 : 10 (โมทิเวตขึ้นซักสิบที่เหลือเป็นผัก)

อย่าว่าเราอย่างงั้นอย่างงี้เลย แบบเล่นใหญ่อะไรนักหนา ต้องขนาดนั้นมั้ย ได้ตังค์หรอ

ก็คือ แก ช่วงเวลาแค่สิบเปอร์เซ็นต์ที่มีไฟในการทำงานสำหรับคนที่ปีครึ่งจะมีแรงบันดาลใจซักทีอย่างเรามันสำคัญมากเว่ย

ถ้าไม่คว้าไว้คือเราอาจจะต้องรอไปอีกนาน หรืออาจจะไม่มีอีกเลยตลอดชีวิต

คติอยากทำอะไรทำเดี๋ยวนี้

เพราะพรุ่งนี้อาจจะไม่อยากทำอีกแล้ว

กลัวมากเลยนะ

กลัวว่ามันจะออกมาไม่ใช่แบบที่ตัวเองต้องการ

กลัวตัวเองจะล้มเลิกไปกลางทาง

กลัวงานจะไม่เสร็จ

ที่สุดคือกลัวเรียนไม่จบ

(ว่าตามตรงก็คือปีนี้ควรจะได้ทำ graduate recital ไปแล้ว แต่เพราะดรอปไปเทอมนึงเลยยังเท่าปีสามอะแหละ)

บางเวลาการร้องเพลงมันได้กลายเป็นบาดแผลสำหรับเรา

จริง ๆ แปลกมาก

ไม่คิดว่ามันจะเสร็จจริง ๆ มองไม่เห็นภาพเลย

ดีที่ได้หลายคนเข้ามาช่วยโดยที่เราแทบไม่ได้เอ่ยปาก

(เอาจริงไม่รู้จะให้ใครช่วยอะไร ความบอร์นทูบีอินโทรเวิร์ตอ๊อง ๆ ดูจากงานแล้วเราจะดูเป็นสายโชว์ออฟสายฟาดสายจี๊ดจ๊าด เอาจริงเราแค่เป็นบ้าและเป็นเอ๋อ แมเนจทรัพยากรมนุษย์ไม่เก่ง ไม่ถนัดด้านประสานงานมากมาย ใจจริงตอนแรกคือคิดว่าจะเซ็ทกล้องเอง แต่งตัวเอง อัดเสียงเอง วิ่งไปปรับไฟเอง แบบ Skw by Skw for Skw in collaboration with Skw for Skw by Skw ก็คือไม่ได้มะ55555)

แต้มบุญเรายังมี มีคนมาช่วยทำต่าง ๆ นานามากมาย ซาบซึ้ง

ขอบคุณ ฉันใส่เครดิตให้พวกยูในเพลงหน้า reference ละ

ดีใจมากที่มันสำเร็จไปได้ด้วยดี ถึงจะไม่เพอร์เฟค

แต่ช่างมันเถอะ

ชีวิตจะเอาอะไรมาเพอร์เฟคนักหนาล่ะ

สาบานว่าไม่คาดหวังกับเกรดอะไรเลยจริง ๆ

เทอมก่อนได้ D เพราะส่งงานไม่ครบ โปรเจ็คไม่เคลียร์ มัวเบิร์นเอาท์นอนตายเป็นศพ

เทอมนี้คงดีกว่าพอสมควร

ใดใดคือผ่านก็แฮปปี้

ถึงโป๊ะไปหมด แต่เรากลับรู้สึกพอใจกับมันมาก

ไม่ได้สัมผัสกับสปิริตที่ทุ่มเทกับงานจนถึงขั้นแบบพรุ่งนี้ตายก็คงไม่เสียดายมานานมากแล้ว

มันอิ่มจริง คอมพลีท ได้ทำทุกอย่างที่อยากทำแล้ว(ยกเว้นผอม)

ถ้า vocal technique เป๊ะอีกนิดคือมาสเตอร์พีซได้เลย graduate ก็สู้ปีนี้ไม่ได้หรอก55555

ถึงตัวเราในวัยเด็กจะล้มหายตายจากไปนานแล้วแต่ เออ

ฝันของแกเป็นจริงแล้วนะ