3. Distress from self losing, intense Infatuation
Gretchen am Spinnrade
ความทุกข์ที่เกิดจากความรักที่งมงาย ไม่เป็นตัวเอง
การเอาชีวิตทั้งชีวิตไปแขวนไว้ที่บุคคลเพียงแค่คนเดียว
Gretchen at the Spinning Wheel มาจากบทกวีของ Goethe ประพันธ์ดนตรีโดย Franz Schubert ในวันที่ 19 ตุลาคม 1814
การรักใครแบบหัวปักหัวปำ จนสูญเสียตัวตน เสียงเปียโนแอคคอมเป็นลักษณะเหมือนการปั่นหรือหมุนของเครื่องกรอไหม เริ่มเพลงด้วยคอร์ด D minor และมีการ modulate ไปเป็นคีย์อื่นสั้น ๆ และกลับมาใหม่ทำให้เห็นถึงความปั่นป่วน เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา จิตใจที่สับสน ไม่กล้าที่จะตัดสินใจ มีช่วงที่พุ่งทะยานสูงสุด และแผ่วลง เป็นความทุกข์ที่เกิดจากความรัก
Meine Ruh ist hin
Mein Herz ist schwer
Ich finde, ich finde sie nimmer
Und nimmermehr
Wo ich ihn nicht hab
Ist mir das Grab
Die ganze Welt
Ist mir vergällt
Mein armer Kopf
Ist mir verrückt
Mein aremer Sinn
Ist mir zerstückt
Meine Ruh ist hin
Mein Herz ist schwer
Ich finde, ich finde sie nimmer
Und nimmermehr
Nach ihm nur schau ich
Zum Fenster hinaus
Nach ihm nur geh ich
Aus dem Haus
Sein hoher Gang
Sein' edle Gestalt
Seines Mundes Lächeln
Seiner Augen Gewalt
Und seiner Rede
Zauberfluss
Sein Händedruck
Und ach, sein Kuss
Meine Ruh ist hin
Mein Herz ist schwer
Ich finde, ich finde sie nimmer
Und nimmermehr
Mein Busen drängt
Sich nach ihm hin
Auch dürf ich fassen
Und halten ihn
Und küssen ihn
So wie ich wollt
An seinen Küssen
Vergehen sollt!
Ach, könnt ich ihn küssen
So wie ich wollt
An seinen Küssen
Vergehen sollt!
An seinen Küssen
Vergehen sollt!
Meine Ruh ist hin
Mein Herz ist schwer
ความสงบสุขของฉันได้หายไป
หัวใจช่างหนักหน่วง
ฉันจะไม่สามารถพบเจอกับมันได้ ไม่มีทางอีกแล้ว
โลกทั้งใบกลับกลายเป็นความขมขื่น
วังเวงราวกับอยู่ในสุสาน
เมื่อต้องอยู่โดยไม่มีเขา
ใจของฉันมันปั่นป่วนวุ่นวาย
แหลกสลายเป็นเสี่ยง
ความสงบสุขของฉันได้หายไป
หัวใจช่างหนักหน่วง
ฉันจะไม่สามารถพบเจอกับมันได้ ไม่มีทางอีกแล้ว
ฉันมองออกไปนอกหน้าต่าง
เพราะเขาเท่านั้น
ฉันออกไปข้างนอก
เพราะเขาเท่านั้น
ท่าทางที่สง่างามนั้น
รอยยิ้มบนริมฝีปาก
พลังจากดวงตาของเขา
เวทมนตร์ที่หลั่งไหลมาจากคำพูด
สัมผัสจากมือของเขา
และ….จุมพิตของเขา
ความสงบสุขของฉันได้หายไป
หัวใจช่างหนักหน่วง
ฉันจะไม่สามารถพบเจอกับมันได้ ไม่มีทางอีกแล้ว
ในใจของฉันปรารถนาแต่เพียงเขา
เพียงแค่ฉัันได้สวมกอดเขา
และจูบเขา
ฉันสามารถสิ้นใจ
ด้วยความปิติจากจุมพิต
ความสงบสุขของฉันได้หายไป
หัวใจช่างหนักหน่วง
สำหรับประสบการณ์ร่วมที่เชื่อมโยงกับเพลงนี้นับว่าเป็นความหาญกล้าของเราที่ริจะมีความรักในสภาวะที่จิตใจไม่ได้สมบูรณ์เต็มร้อย เราถูกเป่าหูโดยมายาคติจากละคร นิยาย และบทพูดในงานแต่งว่าการมีใครสักคนเข้ามาคือการเติมเต็มในสิ่งที่เราขาดหายไป เราในวัยเด็กก็เชื่อตามนั้น ผลที่ออกมาคือทำให้เราพังทลายแบบไม่มีชิ้นดี สิ่งที่เราเป็นยิ่งถูกทำให้หนักขึ้น บาดแผลเก่าไม่ได้รับการเยียวยาแต่กลับถูกกรีดให้เหวอะหวะยิ่งขึ้น ครั้นจะโบ้ยหาคนผิดก็ไม่สามารถทำได้ เพราะอีกฝ่ายก็ไม่ได้รู้หรือเข้าใจในธรรมชาติของเรา แม้แต่เราเองก็ไม่สามารถอธิบายได้ว่าเราเป็นอะไร
การมีความรักหลายครั้งก็ไม่ได้สวยงามเหมือนกับสิ่งที่ตัวเราในวัยเด็กวาดฝันเอาไว้ การต้องแสดงตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ การหึงหวง การเป็นห่วงและถูกเป็นห่วงที่ห่วงเหล่านั้นกลับมามัดตัวเราแน่นจนแทบจะขาดอากาศ ทำให้สติของเราแตกกระเจิง ทำให้สูญเสียตัวตน ทำให้เราพังทลาย เหมือนกับตัวละครในเรื่องนี้
Franz Schubert
(Jan. 31, 1791 - Nov. 19, 1828)
นักประพันธ์ชาวออสเตรียที่มีชื่อเสียงและผลงานมากมายในยุคโรแมนติค ทั้งลีดเดอร์, แชมเบอร์, ซิมโฟนี เปียโน ฯลฯ
ฟรานซ์ ปีเตอร์ ชูเบิร์ต เกิดที่เมืองฮิมเมลป์ฟอร์ตกรุนท์ (ใกล้กับกรุงเวียนนา)
เขาเป็นบุตรคนที่สี่ของฟรานซ์ เทโอดอร์ ชูเบิร์ต กับมาเรีย เอลิซาเบธ วิทซ์ โดยพ่อเขาเป็นครู และชูเบิร์ตเองก็ได้รับวิชาเกี่ยวกับดนตรีจากพ่อและพี่ชายของเขา เริ่มจากเล่นวิโอล่าในวงสตริงควอเตทของครอบครัว หลังจากนั้นก็เริ่มเล่นออร์แกน เขาได้รับความรู้เกี่ยวกับทฤษฎีดนตรีจากนักออร์แกนของโบส์ถประจำตำบล ในปี 1808 ชูเบิร์ตได้รับทุนการศึกษาที่ทำให้เขาได้เข้าไปเป็นนักร้องประสานเสียงประจำวิหารหลวงแห่งกรุงเวียนนา และได้เรียนที่ชตัทคอนวิคท์ เขาได้เรียนกับนักออร์แกน เวนเซล ลูซิกกา และต่อมาได้เรียนกับนักประพันธ์เพลงอันโตนีโอ ซาลีเอรี เมื่อเขาเล่นไวโอลินในวงออร์เคสตราของโรงเรียน เขาก็ได้กลายเป็นหัวหน้าวง นอกจากนั้นยังเล่นเปียโนและดนตรีรวมวงแชมเบอร์อีกด้วย
Johann Wolfgang von Goethe
( August 28, 1749 - March 22, 1832)
โยฮานน์ โวล์ฟกัง ฟอน เกอเธ่ เป็นนักกวี, นักเขียนบทละคร, นักเขียนนิยาย และนักวิทยาศาสตร์ชาวเยอรมัน เขาได้รับการยกย่องเป็นบุคคลต้นแบบของทุกยุคสมัย งานเขียนของเขาถูกยกให้เป็น "งานคลาสสิค" ในยุโรป เป็นตัวแทนแห่งยุคโรแมนติกที่หาที่เปรียบไม่ได้ สำหรับสถานะของเขาเทียบเท่ากับวิลเลียม เชคสเปียร์ในยุคเรเนซองส์ และดันเต ในยุคกลาง บทประพันธ์เรื่องเฟาสท์ของเกอเธ่ เหมาะแก่การนำมาแสดงและกลายเป็นอีกหนึ่งบทประพันธ์ที่ยอดเยี่ยมที่สุดของยุโรป เหมือนกับสวรรค์หาย ของจอห์น มิลตัน และไตรภูมิดันเต ของดันเต